In het dagelijks leven voeren we veel gesprekken. Met vrienden, familie, collega's, klanten, of met de overheid. Soms is het handig om een gesprek op te nemen, bijvoorbeeld om later terug te luisteren of om als bewijsmiddel te gebruiken. Maar mag dat eigenlijk wel?
Inhoudsopgave
Wetgeving
In Nederland is het toegestaan om een gesprek op te nemen waarin je zelf deelneemt. Dit mag dus ook stiekem zijn, zonder dat je de andere partij toestemming hoeft te vragen. Dit is vastgelegd in artikel 139a lid 1 van het Wetboek van Strafrecht.
Het is echter niet toegestaan om een gesprek op te nemen waarin je zelf niet deelneemt. Dit is strafbaar, omdat het wordt beschouwd als afluisteren.
Er zijn een aantal uitzonderingen op deze regel. Zo is het bijvoorbeeld toegestaan om een gesprek op te nemen als:
- Het gesprek plaatsvindt in een openbare ruimte.
- Het gesprek is bedoeld voor publieke verspreiding.
- Het gesprek wordt opgenomen voor journalistieke doeleinden.
Het is altijd verstandig om vooraf aan te geven dat je een gesprek gaat opnemen. Dit voorkomt misverstanden en kan later problemen voorkomen.
Toestemming
Het is niet toegestaan om een gesprek op te nemen waaraan je niet deelneemt. Dit geldt bijvoorbeeld voor gesprekken tussen je collega's, of tussen je werkgever en een klant.
Als je een gesprek wilt opnemen waaraan je niet deelneemt, heb je toestemming nodig van alle deelnemers aan het gesprek.
Civielrecht
Ook al is het opnemen van een gesprek zonder toestemming niet strafbaar, het kan wel civielrechtelijk onrechtmatig zijn. Dit betekent dat de andere partij je kan aanklagen en een schadevergoeding kan eisen.
Of het opnemen van een gesprek civielrechtelijk onrechtmatig is, hangt af van de omstandigheden van het geval. Zo is het waarschijnlijker dat het opnemen van een gesprek onrechtmatig is als het gesprek vertrouwelijk is, of als het gesprek is opgenomen met kwade bedoelingen.
